خاطرات تلخ من
بگذارید ببینند انچه را که تابه حال ندیده اند...خاطرات تلخ من
بگذارید ببینند انچه را که تابه حال ندیده اند...درباره من
من تو را دوست دارم...
تو دیگری را دوست داری...
دیگری دیگری را دوست دارد...
و این چنین است که ما تنهاییم...
ادامه...
بهترین داداش دنیا
دفعه اول تو کوچه دیدمش گفت: داداشی میای بازی کنیم؟ بعد اینکه بازیمون تموم شد گفت: تو بهترین داداش دنیایی..
وقتی بزرگتر شدم به دانشگاه رفتم چشمم همش اونو میدید و میخواستم از ته قلبم بگم عاشقشم، دوسش دارم؛ اما اون گفت: تو بهترین داداش دنیایی..
وقتی ازدواج کرد من ساقدوشش بودم بازم گفت: تو بهترین داداش دنیایی.. و وقتی مرد من زیر تابوتشو گرفتم مطمئن بودم اگه میتونست حرف بزنه می‌گفت: تو بهترین داداش دنیایی..
چند وقت بعد وقتی دفتر خاطراتشو خوندم دیدم نوشته: عاشقت بودم، دوستت داشتم؛ اما می‌ترسیدم بگم. برا همین میگفتم تو بهترین داداش دنیایی!!
قاچاقچی خلاق
مردی با دوچرخه به خط مرزی می‌رسد. او دو کیسه بزرگ همراه خود دارد. مامور مرزی می‌پرسد: در کیسه‌ها چه داری؟ او می‌گوید؛ شن.مامور او را از دوچرخه پیاده می‌کند و چون به او مشکوک بود، یک شبانه روز او را بازداشت می‌کند، ولی پس از بازرسی فراوان، واقعاً جز شن چیز دیگری نمی‌یابد. بنابراین به او اجازه عبور می‌دهد.
هفته بعد دوباره سر و کله همان شخص پیدا می‌شود و مشکوک بودن و بقیه ماجرا ...
این موضوع به مدت سه سال هر هفته یک بار تکرار می‌شود و پس از آن ، مرد دیگر در مرز دیده نمی‌شود.
و قاچاقچی می‌گوید: دوچرخه !
نقطه ضعف یا نقطه قوت
کودکی ده ساله که دست چپش در یک حادثه رانندگی از بازو قطع شده بود ،
برای تعلیم فنون رزمی جودو به یک استاد سپرده شد.پدر کودک اصرار داشت
استاد از فرزندش یک قهرمان جودو بسازد استاد پذیرفت و به پدر کودک قول داد
که یک سال بعد می‌تواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاه‌ها ببیند.
عشق واقعی
این داستان واقعی است و ارزش خواندن را دارد!
این داستان را نه به خواست خود، بلکه به تشویق و ترغیب دوستانم می‌نویسم. نام من میلدرد است؛ میلدرد آنور Mildred Honor. قبلاً در دی‌موآن Des Moines در ایالت آیوا در مدرسهء ابتدایی معلّم موسیقی بودم. مدّت سی سال است تدریس خصوصی پیانو به افزایش درآمدم کمک کرده است. در طول سالها دریافته‌ام که سطح توانایی موسیقی در کودکان بسیار متفاوت است. با این که شاگردان بسیار بااستعدادی داشته‌ام، امّا هرگز لذّت داشتن شاگرد نابغه را احساس نکرده‌ام .امّا، از آنچه که شاگردان "از لحاظ موسیقی به مبارزه فرا خوانده شده" می‌خوانمشان سهمی داشته‌ام. یکی از این قبیل شاگردان رابی بود. رابی یازده سال داشت که مادرش (مادری بدون همسر) او را برای گرفتن اوّلین درس پیانو نزد من آورد. برای رابی توضیح دادم که ترجیح می‌دهم شاگردانم (بخصوص پسرها) از سنین پایین‌تری آموزش را شروع کنند. امّا رابی گفت که همیشه رؤیای مادرش بوده که او برایش پیانو بنوازد . پس او را به شاگردی پذیرفتم. رابی درس‌های پیانو را شروع کرد و از همان ابتدا متوجّه شدم که تلاشی بیهوده است. رابی هر قدر بیشتر تلاش می‌کرد، حس‌ّ شناخت لحن و آهنگی را که برای پیشرفت لازم بود کمتر نشان می‌داد. امّا او با پشتکار گام‌های موسیقی را مرور می‌کرد و بعضی از قطعات ابتدایی را که تمام شاگردانم باید یاد بگیرند دوره می‌کرد .
در طول ماهها او سعی کرد و تلاش نمود و من گوش کردم و قوز کردم و خودم را پس کشیدم و باز هم سعی کردم او را تشویق کنم. در انتهای هر درس هفتگی او همواره می‌گفت، "مادرم روزی خواهد شنید که من پیانو می‌زنم." امّا امیدی نمی‌رفت. او اصلاً توانایی ذاتی و فطری را نداشت. مادرش را از دور می‌دیدم و در همین حدّ می‌شناختم؛ می‌دیدم که با اتومبیل قدیمی‌اش او را دم خانهء من پیاده می‌کند و سپس می‌آید و او را می‌برد . همیشه دستی تکان می‌داد و لبخندی می‌زد امّا هرگز داخل نمی‌آمد .
یک روز رابی نیامد و از آن پس دیگر او را ندیدم که به کلاس بیاید. خواستم زنگی به او بزنم امّا این فرض را پذیرفتم که به علّت نداشتن توانایی لازم بوده که تصمیم گرفته دیگر ادامه ندهد و کاری دیگر در پیش بگیرد. البتّه خوشحال هم بودم که دیگر نمی‌آید . وجود او تبلیغی منفی برای تدریس و تعلیم من بود .
چند هفته گذشت. آگهی و اعلانی دربارهء تکنوازی آینده به منزل همهء شاگردان فرستادم. بسیار تعجّب کردم که رابی (که اعلان را دریافت کرده بود) به من زنگ زد و پرسید، "من هم می‌توانم در این تکنوازی شرکت کنم؟". توضیح دادم که، " تکنوازی مربوط به شاگردان فعلی است و چون تو تعلیم پیانو را ترک کردی و در کلاسها شرکت نکردی عملاً واجد شرایط لازم نیستی." او گفت، "مادرم مریض بود و نمی‌توانست مرا به کلاس پیانو بیاورد امّا من هنوز تمرین می‌کنم. خانم آنور، لطفاً اجازه بدین؛ من باید در این تکنوازی شرکت کنم!" او خیلی اصرار داشت.
نمی‌دانم چرا به او اجازه دادم در این تکنوازی شرکت کند. شاید اصرار او بود یا که شاید ندایی در درون من بود که می‌گفت اشکالی ندارد و مشکلی پیش نخواهد آمد. تالار دبیرستان پر از والدین، دوستان و منسوبین بود. برنامهء رابی را آخر از همه قرار دادم، یعنی درست قبل از آن که خودم برخیزم و از شاگردان تشکّر کنم و قطعهء نهایی را بنوازم. در این اندیشه بودم که هر خرابکاری که رابی بکنم چون آخرین برنامه است کلّ برنامه را خراب نخواهد کرد و من با اجرای برنامهء نهایی آن را جبران خواهم کرد.
برنامه‌های تکنوازی به خوبی اجرا شد و هیچ مشکلی پیش نیامد. شاگردان تمرین کرده بودند و نتیجهء کارشان گویای تلاششان بود. رابی به صحنه امد. لباسهایش چروک و موهایش ژولیده بود، گویی به عمد آن را به هم ریخته بودند. با خود گفتم، "چرا مادرش برای این شب مخصوص، لباس درست و حسابی تنش نکرده یا لااقل موهایش را شانه نزده است؟"
رابی نیمکت پیانو را عقب کشید؛ نشست و شروع به نواختن کرد. وقتی اعلام کرد که کنسرتوی 21 موتزارت در کو ماژور را انتخاب کرده، سخت حیرت کردم. ابداً آمادگی نداشتم آنچه را که انگشتان او به آرامی روی کلیدهای پیانو می‌نواخت بشنوم. انگشتانش به چابکی روی پرده‌های پیانو می‌رقصید. از ملایم به سوی بسیار رسا و قوی حرکت کرد؛ از آلگرو به سبک استادانه پیش رفت. آکوردهای تعلیقی آنچنان که موتزارت می‌طلبد در نهایت شکوه اجرا می‌شد! هرگز نشنیده بودم آهنگ موتزارت را کودکی به این سن به این زیبایی بنوازد. بعد از شش و نیم دقیقه او اوج‌گیری نهایی را به انتهی رساند. تمام حاضرین بلند شدند و به شدّت با کف‌زدن‌های ممتدّ خود او را تشویق کردند .
سخت متأثّر و با چشمی اشک‌ریزان به صحنه رفتم و در کمال مسرّت او را در آغوش گرفتم. گفتم، " هرگز نشنیده بودم به این زیبایی بنوازی، رابی! چطور این کار را کردی؟" صدایش از میکروفون پخش شد که می‌گفت، "می‌دانید خانم آنور، یادتان می‌آید که گفتم مادرم مریض است؟ خوب، البتّه او سرطان داشت و امروز صبح مرد. او کر مادرزاد بود و اصلاً نمی‌توانست بشنود. امشب اوّلین باری است که او می‌توانست بشنود که من پیانو می‌نوازم. میخواستم برنامه‌ای استثنایی باشد ."
چشمی نبود که اشکش روان نباشد و دیده‌ای نبود که پرده‌ای آن را نپوشانده باشد. مسئولین خدمات اجتماعی آمدند تا رابی را به مرکز مراقبت‌های کودکان ببرند؛ دیدم که چشم‌های آنها نیز سرخ شده و باد کرده است؛ با خود اندیشیدم با پذیرفتن رابی به شاگردی چقدر زندگی‌ام پربارتر شده است.
خیر، هرگز نابغه نبوده‌ام امّا آن شب شدم. و امّا رابی؛ او معلّم بود و من شاگرد؛ زیرا این او بود که معنای استقامت و پشتکار و عشق و باور داشتن خویشتن و شاید حتّی به کسی فرصت دادن و علّتش را ندانستن را به من یاد داد.
رابی در آوریل 1995 در بمب گذاری بی رحمانهء ساختمان فدرال آلفرد مورای در شهر اوکلاهما به قتل رسید.
خیانت...
خیانت...
(دست نذار رو قلبم، خیلی خستمه... خدافظ!..)..اخرین حرفی بود که دخترک توی اون سوز بهش زد... جاده ها رو به امید تموم شدن پیاده می رفت... زیر لب ، اروم اروم با خودش می گفت: من چرا الان اینجا باید باشم ؟ اصلا اخه مگه من کی ام ؟ چی شد ؟ چرا رفت با دیگری ؟؟؟.... چرا چرا و چرا ..... فقط این سولات بود که یه لحظه هم نشد از خودش نپرسه و فهمید فایده ای نداره ... پس رفت... 
با خودش گفت با رفتن من همه چی تموم می شه و من میمیرم و یه کلمه ی دیگه به اسم " رفت" به رفتن ها اضافه می شه...پس تنها کاری که کرد این بود که کوله بارش که حالا پر از غمه رو برداشت و تا مقصد بی انتها رفت ... اره ، خیلی سخته که یه عمر زیر سایه ی یکی فکر کنی که خوشبختی ولی تا نگاه می کنی به خودت می بینی تو ته چاه نا امیدی داری دست و پا می زنی و خفه می شی، یه چیزی تو گلوت گیر می کنه یه چیزی که زخمش تا اخر عمر رو دلت می مونه!یه دختر تنها توی شهر غریب که تنها تکیه گاهش عشق گرمی بود که باهاش زندگی می کرد..اره زندگی ! اما الان دیگه از اون عشق جان سوز فقط سردی تحمله که حاصلش شده . فقط از اون خاطره های سیاه ،شبای بی صبح یادشه که تو دفترش می نوشت "یکی از همون شبای یلدای عشق....." و تا جون داشت می نوشت... یه دونه از همون اشکاش که به پاکی اونا قسم می خورد اروم روی گونش لغزید و رو بستر نرم گونش دفن شد... بعد از اون دخترک با یه خودکار از جنس نفرت رو قلبش نوشت "عشق من و تو سیاهه ،دیگه عاشق شدن محاله..."
یاد بگیریم اسم هر جیز ساده ای رو نذاریم عشق... عشق خیلی مقدسه... با این کارا روی لوح سفیدش خش می اوفته،بهتره کاری کنیم که با همون داستانای شیرین و فرهاد و لیلی و مجنون بهش اعتبار بدیم! دخترک قصه ی ما هم با اخرین نفسی که داشت توی بادکنک عمرش "ها " کرد و به اسمون پرواز کرد... اون پیش خدا خوشه... شاید فقط خیانت دروغین این دنیا بود که خوشی اونو ازش گرفته بود ،چون بسرک وقتی جنازه ی عشقشو کنار خیابون دید از دروغ بچگانه ای که به تنها عشقش گفت پشیمون شدو تا اخر عمرش که رفت بیش عشق پاک اسمونیش ،خودشو نبخشید... اره ، اونم عاشق بود و معنی عشقو می دونست و اونقدرا هم سنگدل نبود!.....همیشه اسمونی باشی!
